door Allie Barth

Ik trap natuurlijk een open deur niet dicht wanneer ik de schoonheid van Middelburg bezing.

Prachtige monumenten geven de binnenstad een voornaam uiterlijk van ongekende schoonheid. Restauraties na de periode 1940-1945 werden bovendien op knappe wijze in het straatbeeld gepast. Middelburg met zijn binnenstad omgeven door grachten aan de stadskant ingebed door wandelpaden in het groen, waar het goed toeven is.

Maar er zijn ook kanalen die iets vertellen van Middelburg als handelsstad. Een ervan loopt tot aan de Dam toe. Dat kanaal deed in de twintigste eeuw ook dienst als droogdok, waarin onder meer schepen van de Koninklijke Marine werden gedokt. Toen wij in Middelburg woonden in de jaren vijftig hadden wij een bejaarde buurman, die daar nog weet van had en er goed over kon vertellen.
Na de oorlog werd dat water onder meer gebruikt voor de houthandel. Er lagen daar toen lange boomstammen in het water. Aan beide zijden was een ‘vlot’ gemaakt voor de werklui, die zich met de stammen moesten bezighouden.

Op zeker moment werd dat een tijdje een levensgevaarlijk speelterrein voor de Middelburgse schooljeugd. De brutaalste jongens liepen over de in het water liggende balken vliegensvlug naar de overkant, totdat het mis ging. Een van de jongens, nog geen tien jaar oud, wilde het ook eens proberen, maar viel tussen twee balken in het water en verdronk.

Hij zat een klas lager dan ik op de Gravenstraatschool. Het hoofd ging een dag later langs alle klassen om te vertellen dat een van de leerlingen de dood had gevonden. Natuurlijk waren we onder de indruk. De kinderen uit zijn klas gingen mee naar de begrafenis. De overige klassen kregen een middag vrij, want alle leerkrachten gingen ook naar de begraafplaats.  Het was een tragische gebeurtenis in ons schoolleven. Maar algauw was voor ons, leerlingen, de situatie weer normaal. Dat gold natuurlijk niet voor zijn ouders en broertjes en zusjes.