door Peter Verdurmen

Schoolzwemmen had in de jaren zestig iets spartaans. In ieder geval op onze school. We kregen zwemonderricht in de Braakman, een afgedamde zeearm tussen Biervliet en Hoek.

Het water was groenig van kleur. Als je erin dook was het zicht beperkt tot enkele meters. In het voorjaar warmde de enorme plas water met aan de einder de eerste pijpen van de Amerikaanse chemiereus Dow slechts langzaam op. Kleumend stonden we aan de rand van het natuurbad. De watertemperatuur was hooguit vijftien, zestien graden schat ik. Hup, even doorzetten jongens!

Als je de schoolslag eenmaal te pakken had, kreeg je er vanzelf lol in. Het eerste diploma bleek een fluitje van een cent. Daarna door voor diploma nummer twee. Bij het onderwaterzwemmen deed ik iets te goed m’n best: je zag nauwelijks een hand voor ogen.

Op de kant werd mijn moeder wat paniekerig. ‘Waar is toch onze Peter?’ Toen ze m’n natte koppie boven water zag komen slaakte ze een zucht ven verlichting. In het verslagje in de krant stonden de namen van alle geslaagden. Beretrots was je. Van AVG had nog nooit iemand gehoord….

De Braakman is een zwemplas vol zoete jeugdherinneringen. Met andere durfals naar de overkant zwemmen, zigzaggend de wind in de zeilen krijgen, waarbij ik de fokkenist was, na een lange zonovergoten dag met een brandende rug terug naar huis fietsen, snoep kopen in de wigwam…
Ineens was het over. De lokroep van het nieuwe zwembad, praktisch om de hoek, konden we niet weerstaan.

Foto: De Braakman anno 2024. | Foto Peter Verdurmen