THEMAKRANT VAKANTIE (editie 21, ZOMER 2024)

door Allie Barth

Toen wij in de jaren vijftig in Middelburg woonden, gingen wij nooit met vakantie. Mijn vader en moeder hadden een groot gezin. De vakantietoelage ging op aan kleding, schoeisel, onderwijs en de kolenvoorraad voor de komende winter.

Wij beperkten ons bij mooi zomerweer tot het fietsen naar het strand van Dishoek. Boterhammen en limonade mee!

Het was drukkend warm toen we op een dag met een deel van het gezin naar het strand gingen. Bepakt en bezakt op de fiets. Mijn broers en ik op onze eigen fietsen, vader met één kind op de stang en een ander op de bagagedrager. Moeder bleef thuis met de kleintjes.

Blanke top

We moesten een aardig stukje klimmen in de duinen. Daar waren toen nog volop herinneringen aan de oorlog te vinden. Mijn oudste broer begon te zingen: Waar de blanke top der duinen, afgezet met prikkeldraad en op elke honderd meter zo’n vuile rotmof voor je staat. Mijn vader verbood verder zingen. De oorlog was voorbij.

In de loop van de middag kwamen er vanaf zee donkere wolken opzetten. Op zeker moment kreeg mijn vader in de gaten dat alle badgasten al lang bezig waren het strand te verlaten. Hij riep zijn kroost bij elkaar en zetten zo snel als mogelijk koers richting huis.

Bliksem

We bleven bij elkaar totdat de ketting van mijn fiets afliep. Vader prutste die over het tandrad en hup daar gingen we weer. Zo’n vierhonderd meter verder liep de ketting er nogmaals af. Vader gaf enkele krachttermen ten beste, die hij op school nooit gebruikte en legde de ketting er weer om. Achter ons werden de wolken steeds dreigender, schoot er zo nu en dan een bliksem door de lucht en hoorden we gerommel van naderend onweer.

De twee kleintjes die bij vader op de fiets zaten werden bij mijn twee oudste broers achterop gezet met de opdracht zo snel mogelijk naar huis te fietsen. Hij vatte mij, zeven jaar en een klein fietsje, bij mijn schoudertje en duwde mij voort. De ketting bleef er maar aflopen. Maar we slaagden erin om net als de andere droog thuis te komen. Op het nippertje, want nauwelijks binnen barstte de bui in al zijn hevigheid los.

Foto PxHere