door Ans van Nieuwenhuijze

Voor mijn tweede kroonjaar – mijn twintigste verjaardag – kreeg ik van mijn moeder (mijn vader was al overleden) een gouden slavenarmband.

Die zouden we samen in Zierikzee gaan kopen, dan kon ik zelf mee uitkiezen. Tegen de tijd van de aankoop was mijn moeder ziek en zij vroeg of ik alleen naar de juwelier kon gaan.

Op zich was dat geen probleem, want ik werkte toen in het stadhuis van Zierikzee. Meestal maakte ik het tochtje van Brouwershaven naar het stadhuis en vice versa op de fiets, zo ook die dag.

Hoewel we er natuurlijk niet dagelijks kwamen, hadden we een vaste juwelierswinkel: De Twaalf Apostelen, aan het Havenplein. Er bleek een grote variëteit aan slavenarmbanden te zijn en daardoor kon ik geen definitieve keuze maken uit naar mijn smaak drie overgebleven banden.

Ik legde mijn dilemma voor aan de juwelier en verklaarde daarbij waarom mijn moeder niet had kunnen meekomen.

De juwelier had de oplossing: ik mocht ze alle drie mee naar huis nemen, keurig verpakt in een cassette. Dat vond ik eigenlijk wel een beetje eng, want wat als ik met de fiets zou vallen…

Dat gebeurde helemaal niet en mijn fiets, de armbanden en ik kwamen veilig thuis.

Nu kon ik samen met mijn moeder aan de slag. Ondertussen uitsprekend, dat dit toch wel de uitkomst was van goed vertrouwen van de juwelier.

De volgende dag fietste ik met twee armbanden en een aardig bedrag aan Hollandse guldens weer naar Zierikzee.

Het pand in het centrum van de stad is er nog steeds, maar het is al lang geen juwelierszaak meer. En sinds het gebruik van de computermuis draag ik de armband ook niet vaak meer, omdat die dan in de weg zit.

Maar de herinnering aan die bijzondere aankoop is er nog steeds.

foto: De slavenarmband van Ans. | foto Ans van Nieuwenhuijze