THEMAKRANT ZEELAND EN ORANJE (editie 20, MAART 2024)

door Rinus Willemsen

Allicht zaogen wudder dao naor uut. Koneginnedag. ’n Dag vrie en fêêste nog an toe. Wudder levende daor al weeken lang nao toe. Waorom? Dà wil je zeker noe wè weten? ‘k Gaon je vertellen.

’s Middag deejen wudder altied spilletjes op de Mart. Op ’t gazon was t’r dan ’n ‘êêl parkoers uutgezet. ’n Eêleboel vaoders en moeders waoren dan al ’s morges bezig gewist om alles klaor te zetten. Wudder, als kleine joengers, stoengen dao al naor te kieken. De gasten uut de ‘ôôgste klassen die ‘ielpen ook ’n ‘andje mee. Mee ’t sjouwen van banken, taofels en stoelen. Mao ’t echte parkoers, dat deejen de vaoders en moeders van d’oudercommissie. Tegen de middag mochten de grôôte joenges uut de zesde klasse  ’t parkoers uutpromberen om te kieken of alles wel in orde was.

’s Middags was t’r vee volk op gangk. Dao was ommerst vee te zien en te beleven op de Mart. De mêêster dêêlende een papieren petje uut met een brêêje kleppe. Daarop stond m’n naam. ’t Was best wel een stevig diengk. Rôôd was de kleppe, blauw de kartonnen band rond m’n bolle en vanboven? Wit natuurlijk; wit crêpepapier.

Op ’t hos lag een grôôt bruun zil. An de kanten vastgepint mee rekkers, zôdat er toch wat speling was. ‘k Most m’n petje afdoen en onder ’t zeil naor d’andere kant kruupen. Dao waoren al drie gasten voor me gewist. Dus ‘k wist de bedoeling. Gewoon rechten deu. Dà was ’t kortst. Toen ‘k messchiens één meter was gekropen, moet ’t al mis ziin gegaon. Glad gêên richtingsgevoel ee. Alles doenker. Ik verdwaolende. Paniek, jao echt waor.  Daor ‘aon toen al last van. Mao stille bluven liggen, dat was ook gêên optie. Ik kroop vèder en vèder. Eindelienge kwam ‘k boven ’t zil. Nêê, nie an d’overkant, mao vlak naost m’n petje. En de mènsen an de kant? Die klapten. Uut dank voor d’amusatie.

Stappen mee een lepel in m’n mond, dat goeng beter. Ook toen d’r een ei op lag. Gêên problemen. Maor ’n mannetje mee dik buukje, die ‘ao pech. Dat ei viel van z’n lepel. En toevallig was dat ei niet gekookt. Wat ’n vies zootje. Die kreeg ook applaus. Nog meer dan ikke. ’t Vintje was an ’t wisselen en die kon die lepel niet goed klemmen.

’s Avonds speelende ’t muziek. Rijen dikke stoengen de mensen dan weer op de Mart. Op de theater lieten de muzikanten een paor stikken ‘ôôren. ’t Allerêêste was ’t Wilhelmus. Kraomer, onze politieman, sproeng dan in de houding. Rechtsen ‘and an z’n pette. Jao, die wist ‘oe het moest en die gaf ’t goeje voorbeeld. Even laote stellende de muziek z’n eihen op voor de lampion-optocht. Kraomer d’r voor en die leiddende het gezelschap deu ’t durp. M’n kèèsje brandde schôône. Alles goeng goed, maar op ’t Singeltje kwam ’t een windvlaoge. De lampion week uut en de ziekant vloog in de brand. Eêst mao een klein stikje, mao die was toch nie mêêr te redden. Gelukkig, ‘k was nie den êênigsen. Den onderkant van m’n lampion viel op de grond. De bovenkant bengelde nog wat in de wind an m’n stokje. De stoet stappende vèder. Ik ook. Mee m’n rôôd-wit-blauw petje op. En de muziek? De spelende gewoon deu. As of t’r niks gebeurd was.

foto Rinus Willemsen