door Peter de Jonge

Bijna een halve eeuw geleden schreef ik als sportjournalist van de PZC over wielrennen.

Zeeland beleefde een gouden periode met kampioenen als Jan Raas, Cees Priem en Kees Bal. Organisaties van plaatselijke wielerrondes sprongen er enthousiast op in. Nieuwkomer op de kalender in 1977 was de Omloop van de Boulevard in Vlissingen. Een idee van het wielercomité Souburg onder voorzitterschap van Arnold Parre, die beschikte over een onuitputtelijk creatief brein. Tegen zijn enthousiasme was mijn pantser van journalistieke scepsis niet bestand. Hij schetste een beeld van wereldtoppers die rondjes zouden rijden over de mooiste boulevard van Nederland, waar de wielerfans met vele tienduizenden op af zouden komen.

Hoogtepunt voor mij was 1978. Eddy Merckx, de Belgische superkampioen die door zijn onstilbare overwinningshonger en ongeëvenaarde kracht ‘de kannibaal’ werd genoemd, maakte de donderdag voor de Omloop van de Boulevard bekend een punt achter zijn loopbaan te zetten. Arnold Parre kreeg een wereldidee: de 32-jarige Merckx, die destijds fietste voor het Nederlandse merk C&A, uitnodigen om in Vlissingen afscheid te komen nemen van het Nederlandse publiek. Hoe hij het voor elkaar kreeg is niet bekend, maar zaterdag 20 mei verscheen de Zwarte van Tervuren in de Scheldestad en maakte hij in een cabrio een rondgang over het drie kilometer lange parkoers. ,,Toegejuicht door 25.000 dolenthousiaste wielersupporters’’, noteerde ik in mijn verslag.

Het bleef niet bij een rijtoer, want Parre regelde eveneens een heuse persconferentie in grand hotel Britannia. Daar maakte een cameraploeg opnames en mocht ik samen met collega-verslaggevers aanschuiven om de Grote Kampioen te vragen naar de reden van zijn besluit om op jonge leeftijd een punt achter zijn loopbaan te zetten. Hij had het gedaan op doktersadvies. En nee, hij was niet ernstig ziek maar de artsen hadden hem ervan overtuigd dat een zware inspanning zoals de Tour de France schadelijk zou zijn voor zijn gezondheid. Nadere details gaf hij niet. Na het startschot te hebben gelost vertrok hij spoorslags richting Brussel.

De Omloop werd dat jaar gewonnen door sprinter Theo Smit, die ritzeges op zijn naam had staan in de Tour de France en de Ronde van Spanje. De Vlissingse wedstrijd ging een beetje ten onder aan zijn eigen succes. Wereldtoppers aantrekken kostte veel startgeld en aan de gulheid van sponsors zat een grens.

Omdat het gemeentebestuur vond dat de boulevard voor iedereen vrij toegankelijk moest zijn mocht er aanvankelijk geen entreegeld worden gevraagd. Dat standpunt veranderde in 1980. Bezoekers moesten een programmaboekje van vijf gulden als toegangsbiljet kopen. Slechts 10 procent van 20.000 deed dat ook. De rest wist via slinkse wegen, soms klimmend over prikkeldraad, de kassa te ontlopen. ,,Voor mensen met zo’n mentaliteit organiseer ik geen wielerwedstrijd meer’’, fulmineerde de voorzitter van het wielercomité.

Dat de wedstrijd dat jaar met wereldkampioen Jan Raas de gedroomde winnaar kreeg kon daar niets aan veranderen. De Omloop van de Boulevard werd niet meer verreden.

Foto boven: Eddy Merckx staat ‘de pers’ te woord in hotel Britannia. V.l.n.r. Peter de Jonge (PZC), Netty van Zalinge (ANP) en Jos Hack (Brabants Nieuwsblad). | Foto Charles Strijd