door Ans van Nieuwenhuijze

Op de openbare ulo in Zierikzee gingen niet de leerlingen na elk lesuur naar een andere lokaal, maar de leraren kwamen naar de vast toegewezen lokalen voor de leerlingen.

Tijdens die wisselingen was het meestal nogal rumoerig. We gingen lopen, praatten met elkaar en haalden soms – milde – rottigheid uit.

In één van die pauzes vertrok Ronald – tweede van rechts op de foto – voor een sanitaire stop. Ik zat schuin achter hem en had ruim zicht op het appeltje op zijn tafeltje. Zonder nadenken pakte ik het op en gooide het naar een andere klasgenoot en zo ging het appeltje door de lucht van hand tot hand.

Ronald kwam weer terug en zag dit tafereel met stijgende woede aan.

Iemand gooide zijn pauzefruitje naar hem toe met de bedoeling het weer zijn rechtmatige eigendom te laten zijn.

Maar Ronald was zo boos dat hij het met een grote boog door het lokaal slingerde. Het appeltje eindigde op de gang, want het ging dwars door het bovenlicht boven de deur.

We schrokken er allemaal van.

Inmiddels was de leraar, stappend over de scherven, voor het volgende lesuur gearriveerd. Hij vroeg naar de toedracht, iedereen zei meegedaan te hebben en ik bekende dat ik was begonnen.

In gezamenlijk overleg besloten we met ons allen de kosten te betalen van een nieuw ruitje en het arbeidsloon voor het zetten. Ronald stelden we hiervan vrij.

Nog een geluk bij een ongeluk was dat de appel richting de gang ging en niet naar de andere kant, want daar waren aanzienlijk grotere ramen.

Foto: Onze ulo-klas met Ronald tweede van rechts. Ikzelf zit op de eerste rij, eerste van rechts. | foto Ans van Nieuwenhuijze