door Jopie Meerman

Een eurootje bijverdienen, iets wat de jongelui tegenwoordig niet vreemd is. Het is wel aan een bepaalde leeftijd gebonden.

In mijn jeugd, in 1945 geboren, werd daar nog niet zo naar gekeken. En het aanbod was ook anders. Maar toch wilde je ook al iets doen, je was ook al aan het sparen. In de vakanties aardbeien of  bessen plukken, bonen trekken, altijd genoeg te doen op ons eiland Tholen.

Ik begon al heel vroeg een kapitaaltje te vergaren. Ik herinner me nog goed dat ik elke week boodschappen deed voor een buurvrouw, ik was toen ongeveer 9 jaar.

Een keer per week ging ik voor haar naar Simon de Wit, toen een bekende winkelier, op de Hoogstraat in Tholen. Ik had geen briefje nodig, de opdracht was steevast: 1 ons rookvlees en 1 pakje San Francisco’s. Volgens mij bestaan die Verkade kaakjes nog steeds . En met deze opdracht verdiende ik een paar dubbeltjes per week. Maar elke miljonair is klein begonnen, toch?

In 2002 kregen we de Euromunten, dat was heel bijzonder. Maar in 1954 was er óók een nieuw muntstuk: de blinkende zilveren gulden.

Buurvrouw zat die middag al te wachten: ,,Zo m’n kind, bin jie d’r weer?’’
En wat denk je…ze zegt: ,,Kijk, hier heb je een mooie nieuwe zilveren gulden.’’ Ik werd helemaal rood en m’n hart klopte in m’n keel. Voor mij? Zo’n mooie zilveren gulden?

Helaas, ze ging verder: ,,Ga maar naar Simon de Wit, en haal daar ‘n onsje rookvlees en een pakje San Francisco.’’

De zilveren gulden verdween in het bekende portemonneetje dat ik altijd meekreeg. Deze keer huppelde ik niet zoals meestal mijn gewoonte was, het was meer slenteren, een beetje boos.

In 1982 ging Simon de Wit op in een andere onderneming. Die winkelier lette op de kleintjes. Zo’n gulden heb ik naderhand nog dikwijls genoeg in mijn handen gehad en ik had ‘m ook net zo snel weer uitgegeven.

Weet je dat ik met de huidige prijzen weleens nadenk over een bijbaantje, miljonair ben ik namelijk nooit geworden, maar het is nooit te laat om je dromen te laten uitkomen.

Foto: Jopie Meerman in januari 1954, klaar om boodschappen te doen bij Simon de Wit met een splinternieuwe gulden uit 1954. | fotoarchief Jopie Meerman