THEMAKRANT LIEFDE EN VRIENDSCHAP (editie 16, MAART 2023)

door Jan van Damme

Een eerste liefde roest nooit.

Ze heette Saar, of Saartje. Haar ogen sprankelend bruingeel, als brunette een prachtige bronzen uitstraling, heerlijk gespierde slanke benen waarmee ze goed uit de voeten kon en een stem die klonk als een klok, nou ja, een veraf klokje. Wat een verschijning!

Ik ontmoette Saar voor het eerst toen ik vijf jaar was, of daaromtrent. Opeens was ze daar met nog zes zussen. Saar was de kleinste van het stel. Haar zussen waren pronte tweepoters die vanaf dag één vooraan stonden. Als de voerbakjes werden gevuld, was het een gekakel en getok van jewelste, er werden fikse klappen met de vleugels uitgedeeld.

Bescheiden

Saar onttrok zich aan dat spektakel. Ze stond achterin de ren bescheiden te wachten of er voor haar misschien ook een graantje zou overblijven. Gelaten, een beetje in elkaar gedoken, wachtte ze tot de zussenclan haar ruimte zou geven.

Ik viel als een blok voor Saar. Het verfrommelde kammetje bovenop haar kop, de prachtig gespreide tenen aan de poten waarmee ze goed in de grond kon krauwen, haar glanzende diep roodbruine verenkleed.

Kunstjes

We keken elkaar in de ogen en we wisten het. Voortaan haalde ik Saar bij elke voederbeurt uit de ren en gaf haar een apart bakje voer. Ze liet zich dat welgevallen, leek er wat van op te krabbelen, ging parmantiger lopen. Al gauw was ik een groot deel van de vrije tijd na school bij haar te vinden. Ik leerde haar kunstjes, ze sprong op mijn rug als ik op handen en knieën voor haar ging zitten, ze stapte elke keer tussen mijn benen door als ik een stap vooruit zette, ze sprong over een stokje heen als ik daarmee tegen haar borst tikte.

Saar werd mijn troetelkip, ik voelde me haar koene ridder.

Echter, de zussen in de ren die niet mee mochten doen in het circus, zagen de bevoorrechte positie van Saar met lede ogen aan. Nu ik er zestig jaar later aan terugdenk: ze werden stik jaloers. Het was enkele weken voor Pasen toen ik zag dat er veren verdwenen uit het achterwerk van Saar. Ze werd gepikt door de andere kippen. En niet zo zuinig ook. Ik had te laat in de gaten hoe ernstig de zaak was.

Ineengedoken

Op paaszaterdag vond ik Saartje in de hoek van de ren. Helemaal ineengedoken, verschrompeld. Met hulp van mijn vader heb ik haar op een jutezak in de aardappelloods gelegd. Ze at niet, dronk niet, haar ogen verdwenen steeds achter een geel ooglid.

Saar, Saartje was mijn eerste grote liefde.

Door haar ben ik definitief vegetariër geworden.

Foto: Jan van Damme met zijn eerste liefde: Saartje. | fotoarchief Jan van Damme