door Albert Kort

Vergeten doe ik het nooit: het Sinterklaasfeest van vroeger. En wat heb ik ervan genoten. Jaar in, jaar uit.

Vol verwachting klopt ons hart…. Sint en Piet op de lagere school in Goes. (1960)

Toen waren er nog geen discussies. ‘Discriminatie’ zei me niets, ik zou dat woord niet eens hebben kunnen spellen. Sinterklaas kwam gewoon met zijn Zwarte Pieten en die waren zwart omdat ze door de schoorstenen klommen, om cadeautjes bij de kinderen te brengen.

Het feest brengt me terug naar mijn lagere schooltijd in Goes. Ik weet nog goed dat ik in de nacht ervoor geen oog dicht deed, zo nerveus was ik, en dat zelfs in de tijd dat ik al lang niet meer in het bestaan van de goedheiligman geloofde. Welke cadeautjes zou ik allemaal krijgen? Had de Sint wel gekeken naar mijn ellenlange verlanglijst? Het meest zag ik op tegen de viering op school. Kinderen uit alle klassen moesten zich dan in de aula verzamelen waar een groot podium was ingeruimd met een speciaal voor de Sint opgetuigde troon.

Schrik voor Zwarte Piet. (1960)

Niet alle leerlingen werden naar voren geroepen, slechts de ‘opvallende’. Zo werden degenen die iets op hun kerfstok hadden door de Sint vermanend toegesproken en moesten ze een flink aantal Sinterklaasliedjes zingen, voordat ze met een kleine surprise en een roe weer naar hun plek mochten terugkeren. Andere kinderen daarentegen, die hoog scoorden op de onderdelen ‘ijver’ en ‘gedrag’ werden in het zonnetje gezet. Die hoefden slechts één liedje te zingen en over het cadeau dat ze kregen hadden ze niet klagen.

Als mijn geheugen me niet bedriegt, ben ik slechts één keer naar voren geroepen. Van de woorden die de Sint toen tot mij richtte, kan ik me niets meer herinneren. Evenmin van het liedje dat ik moest zingen.

Spelen met de cadeaus van Sinterklaas (1961)

Waarschijnlijk schaamde ik me diep. Van mijn meester had ik tenslotte te horen gekregen dat ik van ieder zangtalent was verstoken. Wel weet ik dat ik op mijn dood was voor Zwarte Piet. Zo’n enge zwarte man met een grote zak in zijn hand, waar soms kinderen in werden gestopt om naar Spanje te worden meegenomen! De opluchting was dan ook altijd groot als het feest op school achter de rug was en ik naar huis kon gaan. Want daar begon voor mij het feest pas echt. Om een uur of zeven ’s avonds werd er dan aan de bel getrokken, waarna mijn broers en ik naar de gang stoven, de voordeur openden en daar een enorm grote mand zagen, die boordevol met pakjes zat. En daar zaten gelukkig bijna altijd de cadeautjes in waar we om gevraagd hadden, zoals Dinky Toys, Matchbox, Lego, verschillende spelletjes en, niet te vergeten, heel veel snoepgoed. Een waar feest voor iedere kindermond, al die chocolade, marsepein, speculaas en taai-taai.

Dat je de dag erna een beetje misselijk was, nam je maar op de koop toe.

Foto boven: 1991: Aankomst van Sinterklaas de haven van in Goes. | foto’s Albert Kort