door Margreeth Ernens

Wij kregen pas laat televisie, want mijn ouders hadden liever dat we tijd aan ons huiswerk besteedden. In de rest van de tijd deden we ’s avonds gezelschapsspelletjes en luisterden we op de radio naar hoorspelen. Paul Vlaanderen vonden we een toppertje.

Soms werd er een televisie gehuurd, zoals bij het huwelijk van Beatrix en Claus en de maanlanding. Maar dat was het dan ook wel. Toen we dan eindelijk televisie kregen, waren we er ook niet meer voor weg te slaan.

Tornado, Zorro en Bernardo.

Mijn broertje en ik waren verzot op de series Zorro en Catweazle. Zorro, de knappe gemaskerde rijkeluiszoon, die het in zijn eentje opnam tegen het Mexicaanse leger in zijn strijd tegen onrecht en corruptie. Hangend aan lampen of goten wist hij het er altijd heelhuids vanaf te brengen, niet in het minst dankzij zijn roetzwarte paard Tornado en knecht Bernardo. Met zijn degen kon hij een perfecte Z in de kleren van zijn ‘slachtoffers’ maken. Dat sprak tot onze verbeelding en we hebben dan ook heel wat keren in een zelfgemaakte cape met een houten zwaard lopen zwaaien, hoewel je daar echter geen Z mee in iemands kleren kon maken.

Catweazle.

Catweazle was van een geheel andere orde. Hier kwam een wat sullige Middeleeuwse tovenaar per ongeluk in onze tijd terecht. Hij schrok van alles, maar bleek snel te leren, tot ons grote vermaak. We leefden mee met zijn tocht door onze moderne tijd en hoopten altijd dat hij zich eruit kon redden, zonder dat hij door de mand viel. Hij was een soort ET maar dan uit het verleden. Onze fantasie ging alle kanten op en wij verzonnen dan dat we bijvoorbeeld 1000 jaar in de tijd vooruit sprongen. Want als Catweazle dat kon… En in die toekomst kon natuurlijk alles, de hele kosmos was bereikbaar.

Bij de maanlanding moesten we op school een opstel schrijven over hoe we dachten dat de toekomst er met al die ruimtevluchten zou uitzien. De beelden van de maanlanding had ik ademloos gevolgd op de televisie, dus ik sloeg meteen aan het schrijven.

Ik weet nog dat de meester, toen hij het opstel teruggaf, breed grijnsde en zei dat hij er smakelijk om had moeten lachen. Gegeneerd vroeg ik me af wat er dan zo te lachen viel, ik had het onderwerp bloedserieus benaderd. Ruimtepakken, zuurstoftoevoer, eten, zwaartekracht, wat niet al. Ik had ook nagedacht over langere ruimtereizen. Daar kwam volgens mij een probleem bij kijken, want als je jaren en jaren onderweg bent en uiteindelijk op Mars of Venus belandt, hoe moest dat dan met kinderen krijgen als je altijd in een ruimtepak zit. Dus ik had een soort tweepersoonspak bedacht en op de achterkant van het opstel alles met een tekening verduidelijkt. De meester had er een aantekening bij gezet: lees Jules Verne maar eens!

Voor het opstel kreeg ik overigens een 9.

Klik op de poster en zie hoe Zorro zijn befaamde Z maakte.