Aan het begin van de twintigste eeuw was Nederland een rijk land met veel armen. Voor kinderen uit volksbuurten in grote steden was de toekomst weinig rooskleurig. Ze woonden in slechte huizen, het eten was karig en de kans op ziektes groot.

Bleekneusjes was de naam die tussen 1880 en 1970 gebruikt werd voor arme en ondervoede of ziekelijke stadskinderen. Het was ook de tijd van de liefdadigheid. Allerhande stichtingen en comités bekommerden zich om hen.

Het ging om honderdduizenden kinderen die door filantropische instellingen naar de bossen en stranden werden gestuurd. In 1889 stichtte mevrouw De Bruijn-Boddaert in haar kasteel Westhove in Oostkapelle een herstellingsoord. Uit menslievendheid nam zij arme zieke kinderen op die aan de Walcherse kust konden aansterken. In 1909 volgde de schatrijke Lize van den Broecke met het naast het kasteel gelegen ‘Zeehospitium Zonneveld’ waar kinderen met beginnende tuberculose werden verpleegd.

In de jaren zestig verbeterden voeding, woningbouw en gezondheidszorg. Herstellingsoorden voor arme stadse kinderen verdwenen. Toch bleef er behoefte aan en hiervoor kwamen zomerkampen in de plaats. Een degelijk jeugdkamp georganiseerd voor Rotterdamse kinderen was in 1976 een initiatief van de Veerse dominee Hogenkamp en tot 1993 voortgezet door super organisator Adri Franke.

UIt ervaring weet ik dat vrijwilliger bij zo’n kamp dankbaar werk is. Kapot kwam ik thuis. Een hele week had ik opgetrokken met de Rotterdammertjes. Het was mooi om mee te maken wanneer ze de relatie tussen een pak melk en een koe begrepen en voor het eerst de zee zagen.

Foto: Bleekneusjes met douarière De Bruijn-Boddaert bij het kasteel Westhove, ca 19.00. | foto Beeldbank Zeeuwse Bibliotheek, recordnr 4148

Remco van Schellen maakte met Peter een podcast over de bleekneusjes.