THEMAKRANT SPELEN (editie 13, JUNI 2022)

Rinus Willemsen

’t Was stille in de klasse. Alle kinders waoren an ’t rekenen. De mêêster ‘ao net de sommen dudelijk uutgeleid.

’n Paor joengers waoren voo de klasse gewist en ‘aon ’n sommetje op ’t bord voogedaon. Toen kwam de mêêster tussen de rijen deu en dêêlende de schriftjes uut. De rekenboekjes ‘aon me al uut onze kastjes gelangd.

D’anderen ‘elt  van de klasse was an een taollesje bezig. De mêêster kwam nog ’s langs en gaf ‘ier en daor nog wat uutleg. Daonao goeng tie nao z’n taofel en zocht wat op ’n boekje.

Die morgen was ‘k vroeg nao schoole gegaon. ‘k Was mêêstal nie an de laote kant. Naost het plein lag een soort parkje. Wudder noemende dat ’t bosje. Dao was een schôôn plekje om te knikkeren. Mee z’n vuuven deejen me die morgen  ’n potje. Twêê knikkers most ielk inleggen. Ik was dèrdes om te gôôien.  En alle twêê m’n knikkers rolden in ’t putje. Ik voelende me al winnen, mao toen mosten d’r no twêê gôôien. Da was best spannend. Nog êên knikker rollende zwabberend in ’t kuultje. Toen mosten de andere joengers udder knikkers nog in ’t putje zien te kriegen. “Nie vegen ee,” want dan kan je wel in pakken. Je most je knikker wel douwen, mao nie schuven. Dat noemende wudder vegen. Vuuf paor ôôgen  ‘ieuwen de zaok goed in de gaoten. Mao ‘oe ze het ook kêêrende of draoiende, het potje was toch voor mii.  ‘k Kon ’t glad niet begruupen, anêês was ‘k tien knikkers rieker. Ik bèrgende ze in m’n knikkerzak en knoppende die goed  dichte. ’n Grôôte joengen die dat alles ook gezien ‘ao, kwaom nao me toe. “Rinus, ik geven joe voor die tien knikkers ’n tienteller.” En die liet me de tienteller zien. Die lag al op z’n ‘and. Een glaozen knikker, mee rôôie, gele, blauwe en oranje vlammen d’r in. Jao, dao most ik nie lange over nadienken en me staoken gliek over.

Toen blies de bovenmêêster op z’n fluitje en me goengen nao binnen. Bie de kapstok, m’n nummer was 117, dee ‘k m’n jasje uut. De knikkerzak ‘ieng ik d’r onder. Knikkers mochten niet in de klasse, was de regel bie ons op schoole. Mao die tienteller? Zou ik die ook ’n m’n knikkerzak steken? Nêê toch? ’n Bitje bedremmeld en schuldbewust stappende ‘k de klasse binnen en goeng in de banke zitten.

Onder ’t rekenen voelende ‘k over mijn broekspupe. Jao, de tienteller zat ‘r nog. Allicht. Nao iedere somme goeng m’n lienker ‘and over m’n bille. Naor ’n paor kêêr, pakkende ‘k de knikker verzichtig uut m’n broekzak en bekeek ‘m. Prachtig toch?  Mee al die kleuren en verzichtig stak ik ‘m terug. Mao bie de dèrde of vierde kêêr goeng ’t mis. De tienteller rollende op uut m’n ‘and en viel mee felle tik op de voetenplanke en rollende over de naod tussen twêê planken weg. M’n bêên was te kort om ’n te pakken. Die rollende rustig vèrder. Nao voren. Langs de taofel van de mêêster tot an de plinte onder ’t bord. En dao bleef tie liggen.

De mêêster las vèder. Zou tie miks gemorken ‘èn? Even laoter stoeng tie op en lei m’n tienteller in ’t krietbakje.

Toen ’t speelkwartier begon, bleef ik achter in de klasse en vroeg om m’n tienteller. Blieje as ’n katte mee ’n dèrm, vloog ‘k even laoter nao buuten. Om wee te gaon knikkeren. En m’n sommen? Die waoren allemao goed, zei tie nog.

Foto: Rinus Willemsen