100-jarige Riet: Je doet maar gewoon door!
Om de honderdste en tevens laatste podcast een feestelijk tintje te geven hadden Zeeuws Weerzien-redacteur Margreeth Ernens en radiojournalist Remco van Schellen van Omroep Zeeland een gesprek met een krasse 100-jarige: mevrouw Riet Vlieger uit Middelburg.
door Margreeth Ernens
MIDDELBURG – Hoe is het om 100 jaar te zijn? Maria (Riet) Vlieger uit Middelburg weet er alles van. Ze vierde vorig jaar een bescheiden eeuwfeestje, want door de coronamaatregelen mocht er alleen wat familie op bezoek komen. ,,Dat was heel gezellig hoor. En je voelt er niks van om 100 te zijn, je gaat gewoon door hè.’’
Riet had eigenlijk niet verwacht de honderd te halen. ,,Wie denkt daar nu over na. En vroeger waren er niet zo veel die zo oud werden.’’ Haar levensmotto is dan ook ‘je doet maar gewoon door’. Riet woont tegenwoordig in het Gasthuis in Middelburg, maar ze werd geboren in een groot gezin in Meliskerke. Haar vader was kleermaker en Riet had drie zussen en twee broers. ,,We waren een gewoon arbeidersgezin met een gewoon inkomen. De mensen kwamen bij mijn vader om boerenpakken te laten maken en verstellen. Hij leverde kwaliteit, dus de mensen kwamen wel terug bij hem.’’
Moeder zorgde voor het huis en de kinderen. Ze kreeg al vroeg Parkinson, dus Riet, die nog thuis woonde, ging van lieverlee meer taken van moeder overnemen en later ook geheel voor moeder zorgen. ,,Ach dat viel ook wel mee, het begint zachtjes aan natuurlijk en je groeit erin. Het kwam niet plotseling.’’
De gezinsleden waren niet erg trouwlustig en ook Riet is nooit getrouwd. Ze is als enige nog over van het gezin, een paar jaar geleden overleed haar laatste broer. Tot ze al ver in de negentig was woonde ze nog geheel zelfstandig in Meliskerke. Later kreeg ze hulp en verhuisde ze voor korte tijd naar Souburg. De vrijwilligster die haar toen hielp, komt in het Gasthuis nog vaak bij haar en samen gaan ze graag naar de markt. Haar nichtje Nelleke regelt alles voor Riet. ,,Ze komt hier vlakbij wonen, heel gezellig!’’
Oorlog en water
Gevraagd naar het bijzonderste moment in haar leven, aarzelt ze geen moment. ,,De oorlog! Dat was zo plotseling, die Duitsers waren er ineens. Dat was een akelige tijd. Daar dacht je verder niet over na, want je moest werken. En toen staken ze in 1944 ook de dijken door, waarna het water kwam. Achteraf gezien viel het eigenlijk wel mee voor ons, we zaten boven op bed, beneden was het water. Later zijn we geëvacueerd naar Yerseke. Mijn broer uit Grijpskerke kwam daar ook naar toe. Het was allemaal niet leuk, je kunt alleen wat kleren meenemen en het is afwachten wat er gebeurt. Waar kom je terecht.’’ En met een ondeugend lachje voegt ze eraan toe: ,,Yerseke was wel leuk, maar je hebt overal mensen die níet zo leuk zijn natuurlijk.’’
Bezorgd
De coronapandemie houdt ook haar bezig. ,,Aan de ene kant denk je: we hebben veel meer dan vroeger. Maar aan de andere kant is het een angstige tijd en niet leuk. De mensen zijn in de loop der tijd veranderd, er wordt veel gestolen. Meisjes kunnen niet meer fietsen in het donker, want dat is onveilig. Dat is toch erg? Wat zal er nog gebeuren? Ik ben bang dat het nog erger wordt en maak me wel zorgen om mijn neefjes en nichtjes die nog erg jong zijn. Wat moet dat worden?’’
Riets vader is ook oud geworden, bijna honderd, en meer familieleden hebben een hoge leeftijd gehaald. ,,Het kan me niet schelen hou oud ik word. Ik kan vandaag weg zijn, of over 10 jaar, dat laten we maar open. Ik voel me goed, maar mijn benen willen niet meer. Of ik 110 wil worden? Ik kan niet zoveel meer helaas, handwerken, wandelen, fietsen, dat heb ik moeten opgeven en dat is heel jammer. Maar ik doe graag mee met de activiteiten hier, ik doe alles graag.’’
Gelukkig heeft ze nog veel plezier in haar leven. ,,Als alles goed is met de familie, ja dan ben je gewoon blij.’’
Foto boven: Remco van Schellen in gesprek met mevrouw Vlieger. | fotobron: Margreeth Ernens
Beluister het gesprek van Remco en Riet:
Geen reacties