door Frans van de Velde

,,Waar waren jullie?’ vroeg mijn vader toen hij van kantoor thuiskwam, ,,de stoelen waren leeg.’’

,,Het was zo druk en ik zag mevrouw Bulsing niet’’, antwoordde ik een beetje beschaamd. ,,We werden uit elkaar gehaald en zaten ergens in het midden.’’ ,,Zonde van die vier plaatsen’’, stelde papa zakelijk vast. ,,Was het leuk?’’ ,,Nou en of. De Dikke en de Dunne was geweldig en Doornroosje is zo echt, je snapt niet dat het getekend is.’’

Het is de tweede dag van de jaarlijkse PZC-sinterklaasactie. Mijn vader heeft in bioscoop Alhambra in Vlissingen stoelen op de bovenste rij gereserveerd. Ik krijg geen kaartjes mee, wel de instructie van mijn vader: ,,Zeg dat je Frans van de Velde bent en dat mevrouw Bulsing vier plaatsen voor je heeft.’’

Het is koud en regenachtig in de Kerstvakantie van 1961. We fietsen met z’n viertjes naar ‘de stad’: ik denk met buurjongetje Hans, buurtvriendje andere Hans, zijn zusje Els en ik. Bij de bioscoop is het al druk. We zetten onze fietsen op slot. Het eerste deel van de instructie gaat goed, we mogen naar binnen. Boven aan de trap vol dringende kinderen in dampende jassen komen we boven in de zaal. Mijn brilletje is beslagen, ik zie geen mevrouw Bulsing, de aardige vrouw van de bedrijfsleider van de drukkerij. Voor ik iets kan zeggen worden we meegetrokken door een van de vele dames-vrijwillligers die de kinderen zo snel mogelijk een plaatsje geven. Oei, zijn we ook nog uit elkaar gehaald: broer en zus zitten schuin achter ons. Ik haal mijn schouders op en we wachten op het begin.

Meneer Baby den Toonder komt met accordeon het smalle podium op, er verschijnt een liedtekst op het witte doek. Veel kinderen kennen het en zingen luidkeels mee. Hun ouders krijgen bij hun aankopen in de deelnemende winkels tegoedbonnen. Twintig stuks leveren bij de PZC een toegangskaartje voor de kindervoorstelling op. Er zijn twaalfduizend kaartjes voor filmvoorstellingen in alle bioscopen van Zeeland.

De eerste film is van de Dikke en de Dunne. Die zielige, huilende en tobbende Stan Laurel stuntelt heel wat af, onder voortdurend gecommandeer van die Dikke. Lachen en brullen is het. De hoofdfilm is Doornroosje van Walt Disney, voor het eerst in Zeeland te zien. Het is nu veel stiller in de donkere zaal. Alle kinderen zitten te genieten, ook de stoere jongens. Je vergeet dat het ‘maar’ getekend is.

Na afloop wordt nog eens het PZC-lied gezongen. Ik draai me om naar Hans en Els en zie achter hen op de achterste rij onze lege stoelen. Op weg naar de uitgang ziet mevrouw Bulsing me nog. ,,Wat erg dat dit is gebeurd’’, zegt ze oprecht, maar Hans zegt spontaan: ,,Het was geweldig mevrouw, hartelijk bedankt.’’ Ze lacht haar vriendelijke lach en gaat zich gereed maken voor weer honderden luidruchtige jongelui.

Foto: De Alhambra bioscoop in 1974 | Zeeuws Archief, Fotocollectie Vlissingen, nr 14044)

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Frans had in Zeeland Wordt Wakker: