door Margreeth Ernens

Dit jaar zal ik de grote kerstboom maar weer eens optuigen. Dat is al jaren geleden en terwijl ik de dozen met versieringen van zolder haal, verheug ik me stiekem een beetje op wat ik te zien zal krijgen.

Mijn eerste eigen kerstboompje kocht ik in december 1979. Ik had een piepklein flatje in Vlissingen, helemaal voor mezelf en hoewel ik de kerstdagen en Oud en Nieuw elders zou vieren, wilde ik toch mijn huis in kerstsfeer brengen. Bij de supermarkt kon je voor een zacht prijsje een doos met ballen vullen. Keuze zat, maar ik hield het op zilverkleurige, met een wit geschilderd lijntje hier en daar. Het boompje was nog geen meter hoog, dus ik kon toe met één doosje.

Het jaar daarop woonde ik samen met Willem en mijn toekomstige echtgenoot en ik schaften een wat groter boompje aan. We kochten ook lichtjes, mooie kaarsjes, en breidden de ballenverzameling uit met een piek en ‘ballen met een gat’. Zo noem ik ze, maar welbeschouwd zijn het eigenlijk ballen met een deuk. Die weerspiegelen prachtig in de lampjes in de boom. Willem kocht een vogeltje, een zilverkleurig exemplaar met een staartje van nylonhaar.

Vanaf die tijd kochten we elk jaar iets speciaals voor onze boom. Willem hield het bij vogeltjes (in allerlei kleuren en formaten) en ik maakte jacht op leuke poppetjes, huisjes, engeltjes, beertjes, wat niet al.

Toen onze zoon in groep 3 zat werd er gevraagd of iemand ballen te leen had voor de kerstboom in de klas. Ik vulde dus een doosje voor hem, maar heb de ballen nooit meer teruggezien. Zo ben ik bijna al mijn eerste ‘ballen met een gat’ kwijtgeraakt. Later heb ik vier andere kunnen kopen, maar ze zijn anders van kleur en niet zo mooi.

Natuurlijk hang ik in de kerstboom ook de kunstwerkjes die zoonlief ooit op school maakte voor kerst: een papieren engeltje, dat na al die jaren een beetje plat is geworden, een skiër van een denappel en een boompje in een plastic bol.

Als laatste komt er uit de doos een wat kale zilverkleurige bal, die vroeger bij ons thuis in de boom hing. Als ik die bal in mijn handen heb, zie ik me weer samen met mijn oudste broer op kerstavond de boom in de huiskamer optuigen.

Eén jaar hadden we met kerst geen boom. Omdat we bomen met een kluit kochten en die na de jaarwisseling in de tuin plantten, besloten we er eentje voor een tweede keer te gebruiken. Flink gegroeid en mooi van vorm stond hij leuk opgetuigd te stralen in de woonkamer. Twee dagen later belde mijn man me een beetje paniekerig op mijn werk: er bleek een mierennest in de kluit te zitten. Het witte snoer naar de kerstlampjes zag ineens zwart, want de mieren waren door de warmte wakker geworden en marcheerden al snel door de woonkamer. Aangezien er geen houden aan was had hij de drastische maatregel genomen om de boom met versieringen en al naar buiten te werken.

Sindsdien hebben we dus een kunstboom. Helemaal bovenin heb ik plaats vrijgehouden voor twee kersttrompetjes. Dat zijn hele speciale, want als je er op blaast, maken ze echt geluid. Mijn man was toen hij ze kocht, er als een kind zo blij mee, want die hadden ze vroeger bij hem thuis ook.

Willem is inmiddels al jaren geleden naar zijn uiteindelijke bestemming vertrokken helaas. Voorzichtig pak ik de twee trompetjes en blaas er even op. Ze doen het nog en ik hoop dat hij het hoort: een kerstgroet, speciaal voor hem.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Margreeth had in Zeeland Wordt Wakker: