door Albert Kort

Als ze me vragen waarom ik Pier en Oceaan van Oek de Jong zo’n mooie roman vind, hoef ik niet lang na te denken. Met zijn verhalen over de jaren zestig in Goes roept de schrijver herinneringen op die me doen denken mijn eigen jeugdjaren daar.

Zwembad Goes, 1965

Neem de bladzijden die zijn gewijd aan de wekelijkse fietstocht die de hoofdpersoon Abel met zijn moeder naar ’t Goese Sas maakt om daar zwemles te krijgen. Toen ik dit verhaal las, herkende ik niet alleen veel in de beschrijving van de route die het tweetal aflegde om de plek van bestemming te bereiken, maar dacht ik vooral aan mijn eigen eerste zwemlessen.

Zoutelande 1959: Spelen in het zand, omringd door een nichtje en neefje uit Oudenbosch.

Hoewel niet ver van ons vandaan, gingen wij zelden naar ’t Sas. Mijn vader had een hekel aan zwemmen en mijn moeder vond de plek te druk en het water veel te vies om in te zwemmen. Nee, dan de fraaie zandstranden op Walcheren en Noord-Beveland! Daar was het water schoon en had je nog enige bewegingsruimte. Aangezien Domburg, Zoutelande of Kamperland niet naast de deur lagen, moesten we er met de brommer naar toe. Meestal ging ik met mijn ouders en oudere broer. Een enkele keer in het gezelschap van opa en oma, of van een neefje en nichtje uit Brabant die bij ons logeerden. Als kind genoot ik van het pootje baden en het spelen op het strand met de strandschepjes en de vele felgekleurde zandvormpjes.

Domburg 1950: links: met oma en tante Jo, rechts met twee oma’s, opa, broer Gerard en tante Jo.

Zwemmen leerde ik pas op latere leeftijd. Niet in ’t Sas, maar in het in 1965 geopende openluchtzwembad in Goes. Hoe het kwam weet ik niet, maar het plezier dat ik aanvankelijk van het pootje baden en spartelen had, ging er in het zwembad al spoedig van af. Lag dit aan de strenge regels die daar golden en de badmeesters die nauwgezet toezicht hielden op de naleving ervan? Kwam het omdat ik me als puber schaamde voor mijn blote lijf en bang was uitgelachen te worden ? Of was het toch die eerste ‘duik’ in het diepe die ik een keer maakte om indruk  te maken op mijn vriendjes en die me een striemende buikpijn bezorgde?

Domburg 1950. Moeder genietend van het water; vader heeft het verste punt bereikt.

Hoe het ook zij, van het water kon ik niet langer genieten en voor mij was het zwemmen dan ook al snel een afgesloten hoofdstuk. Voortaan hield ik het maar op fietsen. Meer dan eens langs het kanaal naar ’t Sas, niet wetend dat ik in de sporen reed van een jongen die jaren later zou uitgroeien tot een beroemde schrijver.

Foto boven: ’t Goese Sas in 1935.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Albert had in Zeeland Wordt Wakker: