door Mieke van der Jagt

Degelijk. Dat waren onze kleren: goed spul, netjes in elkaar gezet. Of het nu zelf gemaakt was of gekocht, het moest een eeuwigheid mee kunnen. En dat kon het dus.

Tegenwoordig is het hip om je kleding op tweedehands-sites te kopen en verkopen; toen heette het gewoon afdragen.

Ik onderscheidde twee verschillende soorten afdragen: van mijn oudere zus en van veel oudere nichten. Dat eerste vond ik maar niks. Mijn moeder maakte best vaak voor ons dezelfde modellen van dezelfde, degelijke stof. Een rode ribfluwelen overgooier is op die manier jarenlang mijn zondagse goed geweest. Op elke schoolfoto heb ik hem aan. De stof was zo degelijk dat je oprijgen en zomen eruit kon halen zonder dat het moeten achterliet. Toen de overgooier echt te klein was geworden, was ik in die van mijn zus gegroeid.

Zo ging het ook met plissérokken en Schotse rokken. Die waren steevast uitgevoerd met galgen. Je begon het te dragen met de band onder je oksels en dankzij de vele knoopsgaten in de galgen, konden ze telkens een beetje zakken. Ze waren gemaakt van het onverwoestbare Terlenka, dus er was geen enkele hoop dat het ooit zou verslijten.

Een ander verhaal was afdragen van mijn nichten: Marian, Nely en Riet. De eerste twee waren tenger, klein en veel ouder. Riet was ietsjes meer uit de kluiten gewassen en zes jaar ouder dan ik. Maar mijn zus en ik waren allebei enorm groot. Wij konden vaak zo in de kleren die bij de nichten vandaan kwamen. En wat voor kleren: grote-meisjes-kleren waren het. We stonden klaar om erom te vechten. Heel vaak waren de schoenen voor mijn zus al te klein en liep ik op mijn negende te paraderen op sandaaltjes met kleine hakjes. Met veel van dat goed mochten we niet naar school, te frivool.

Als ik dan eindelijk eens zelf ergens uitgegroeid was, was het nog prima in orde. Dan ging het naar Janneke, de dochter van vrienden van mijn ouders, die ook behoorlijk met groeihormonen was bedeeld. Achteraf heb ik begrepen dat ook zij veel blijer was met onze spullen, dan met die van haar zus.

Foto boven: vlnr mijn zus Marian (6), ikzelf (4)  en mijn oma. Marian en ik in de ribfluwelen overgooiers die toen net nieuw waren. De zomen waren enorm en in de taille zat een oprijg.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Mieke had in Zeeland Wordt Wakker: