door Johan Francke

Ergens halverwege de jaren zeventig verhuisde ons gezin vanuit het centrum van het kustdorp op Walcheren naar een nieuwbouwwijk.

Het aan de straat gelegen huis werd ingeruild voor een twee-onder-een-kap met meer comfort en vooral heel veel meer ruimte om in de tuin te voetballen. Nadat het huis in orde was gemaakt groeide er het tweede jaar zowaar een grasveld en begonnen de bomen en struiken uit de grond te schieten en werd er her en der druk op los getuinierd. Was het niet in de eigen tuin, dan wel in de net aangelegde volkstuinen waar nog geen twee jaar daarvoor koeien hadden gegraasd.

Die hele nieuwbouwwijk was een fantastische speeltuin. Jarenlang werden er hele huizenblokken bij gebouwd. De stenen, het kozijnhout, rollen isolatie en ander bouwmateriaal lagen ’s middags na vier uur vrij voor het grijpen om er mee te gaan spelen, want bouwhekken stonden er nog niet.
Bij de tandarts, die schuin tegenover ons kwam wonen werd zelfs een heuse kelder aangelegd. Toen deze in aanbouw was werden we daar als kinderen angstvallig gemaand van weg te blijven, want als je daar tijdens het spelen in terecht kwam kon je er zelfstandig niet meer uitkomen. Heel wat ouders hebben hier hun krijsende kroost uit moeten halen met behulp van een ladder.

De lagere schooljeugd bouwde in de nieuwbouwwijk volop hutten en beleefde er avonturen. De al bewoonde nieuwe huizen stonden soms nog lukraak tussen onbebouwde kavels en kavels waar gebouwd werd. Dat maakte dat je als kind nogal eens door iemands achtertuin liep en het begrip ‘eigen erf’ wat werd opgerekt, maar dat deerde niemand want er woonden alleen maar jonge gezinnen met kinderen. Zo trokken mijn vriend en ik eens een diagonaal door de kleihopen tussen twee straten in toen hij een rij ‘wilde tulpen’ op een heuveltje ontwaarde. Dat was een mooie gift voor zijn moeder! Snel werd de hele rij geplukt zodat er spoedig nog slechts een tiental korte steeltjes uit de grond stak die keurig een meter uit elkaar stonden. Moeder werd blij verrast met een bosje geel-rode ‘wilde tulpen.’ Wij bleken echter gezien tijdens onze activiteiten en ’s avonds kwam de eigenaar van de tuin in aanleg verhaal halen en leerden wij lessen in het ‘mijn en dijn’ en dat sommige flora wel ‘typisch Nederlands’ is, maar in Zeeland niet in het wild groeit.

Foto: Wilde tulpen in Turkmenistan, foto: Klaus Schönitzer, Wikimedia commons.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Johan had in ‘Zeeland wordt wakker’: